وظیفه فریادزنی

سلام

داشتم به این موضوع فکر می کردم که انصافا ما حقمون هست که خیلی چیزها سرمون بیاد، چون الف و ب وظایف اجتماعی رو فراموش کردیم!! کمتر کسی میون ما پیدا میشه که وقتی بهش ظلم میشه فریاد بزنه و هممون از هر پشیزی خودمون رو می ترسونیم و این طوری همه اعتقادات، مقدسات، علاقه ها و ... رو سرکوب می کنیم. قبل از ادامه بذارین براتون یه مطلب ساده رو تعریف کنم

من اصولا مخصوصا اگه کاملا سرکیف باشم یا بالعکس حالم گرفته باشه مطلقا حرف زور تو کتم نمیره گرچه بعضی وقت ها عواقبی هم داشته اما در مجموع به نظرم مثبت بوده امروز یه مورد ساده برام اتفاق افتاد

قبل از عید برای برچسب ماشین برای دانشگاه رفتم اما گفتن بعد از عید بیا، 6 فروردین رفتم مسئول انتظامات دانشگاه نبود و بعد از کلی بحث با کارمندش که چرا روز کار رسمی دولت ایشان نیستندو کشیک هم کسی نیست دوباره 17 فروردین رفتم باز هم مسئول مربوط نبودند و کارمندی که اونجا بود ضمن این که تایید کرد که حق با دانشجو است گفت که متاسفانه هنوز برچسب صادر نشده، امروز دوباره رفتم و همون صحبت قبلی!

راستشو بخواین هر چی فکر کردم دلم راضی نمی شد که از این تاخیر بگذرم و چون دوباره مسئول انتظامات نبودن(!) پرسیدم کجا هستند و به سراغ ایشان رفتم اما دیدم بعد از این همه ارجاعات به من می گویند:" آقا برچسب نداریم، برین از ماشین های عمومی استفاده کنین، ماشین نیارین، نامه هم نمی دیم که بتونین ماشین رو تو بیارین........" و من واقعا از این طرز برخورد بیش تر از این که بابت برپسب نارت شم ناراحت شدم، مستقیم رفتم حراست دانشگاه(!!!) به مسئول اونجا گفتم مگر آقای فلانی زیر نظر شما نیستند و بعد شروع کردم به شکایت که ایشان بجای این که سال گذشته این مراحل را انجام بدهند تازه در سال جدید اقدام کرده اند و سال گذشته نیز در اواخر سال برچسب صادر نمی کردند و از 9ماه سال تحصیلی فقز سه ماه اون برای ما امروز و فردا کرده اند و دست آخر این گونه با چنین لحنی برخورد می کنند انگار که ما وطیفه خود را انجام ندادیم و ... بعد از مدتی صحبت مسئول حراست دستور دادند نامه عبور موقت صادر شود (گرچه مسئول انتظامات این مورد را به هیچ وجه ممکن نمی دانست)و قرار شد به مسئول انتطامات نیز تذکر داده شود

رفقا هر جای دیگه هم اگه ما سکوت کنیم همینه، این که شما برای حقوقتون اقدام کنید نه تنها حق طبیعی شما که وطیفه و تکلیفتون هست و این که سکوت کنید باعث میشه فقط کارها بدتر بشه! اصلا امر به معروف و نهی منکر که واجب شرعی هست و توی قرآن اینقدر بهش تاکید شده شامل همین موارد میشه

اعتراض به هر پایمالی حق وظیفه هست هر چند هر اعتراضی هزینه ای دارد که باید پرداخته شود همانطور که در اعتراضات صنفی دانشجویی حق دانشجویان هست و در این میان نباید بازیچه سیاسیون شد

امروز در پی درج مطالبی در نشریات امیرکبیر تحصنی برگزار شد که مطالبی که گفته می شد چاپ شده واقعا موهن به مقدسات اسلام بود و اعتراض وظیفه ما بود اما رفقا مقدسات رو بازیچه سیاست نکنیم! امروز انصافا باید اعتراض می شد و باید فریاد زده می شد اما آن روز که سوالات تربیت معلم را دیدیم نیز باید فریاد می زدیم اما رفقایی که امروز با همه تجهیزات به عرصه آمدند و بانی و برگزارکننده بودند آن روز فریاد نزدند!!!

مقدسات هر دینی خط قرمز آخر هر دین است و امروز بر ما بود که فریاد بزنیم اما آن روز نیز باید فریاد برمی آوردیم، بر ما واجب است از مقدسات دینمان در هر حالی حمایت کنیم حتی اگر مجبور شویم به ان ها که قبولشان داریم اعنراض کنیم

جملاتی که چاپ شده بود واقعا موهن بود و می توانید ان ها را در اینترنت پیدا کنید و باید فریاد زد اما اجازه ندهیم سیاست ما، احساس ما و ... بر دین و عقل ما سایه برافکند

ما موظفیم هر جا حقی پایمال شد فریاد بزنیم، کل فلسفه کربلا همین فریادهای کربلاست، امام حسین در بیان هدفش می گوید برای اصلاح امت جدم قیام کردم و ما هم وظیفه داریم در هر حالی در هر مکانی کربلایی گونه باشیم و در اصلاح بکوشیم

بی شک هر فریادی هزینه ای خواهد داشت اما اگه واقعا حس کنیم با خدای خودمون معامله می کنیم از این هزینه ها می گذریم، اگر ما سکوت نکنیم بی شک می توان با اصلاحات سازنده همه مشکلات مملکت را حل نمود اما ما نباید عافیت طلب باشیم، خدا در قرآن به ما میگه که ما سرنوشت هیچ قومی را تغییر نمی دهیم مگر به دست خودشان

مملکت ما خاک پاکی داره و نیروهای صدیق زیادی داره اما اگه ما و اون نیروها به بقیه امر به معروف و نهی از منکر نکنیم خوب کشتی به بیراهه میره و بعد از مدتی ممکنه هرچی که داریم رو از دست بدیم و بالعکس اگه به قولی اخلاص باشه و از چیزی نترسیم به قول دکتر حسین پور بی شک می تونیم ابرقدرت اسلامی بشیم

یه جمله بسیار زیبای انگلیسی میگه""" مهم نیست کجاییم، مهم این است که کجا می رویم"""

حافظ مى گويد :

غلام همت آنم كه زير چرخ كبود

زهر چه رنگ تعلق پذيرد آزاد است

مگر تعلق خاطر به ماه رخسارى

كه خاطر از همه غمها به مهر او شاد است

فاش مى گويم و از گفته خود دلشادم

بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم

نيست بر لوح دلم جز الف قامت يار

چكنم حرف دگر ياد نداد استادم !