سلام
امروز استخاره کردم آیه زیر اومد
کل شیء هالک الاوجه
بعدش یکم فکر کردم دیدم عجب آیه ی تکون دهنده ای است.
فکرشو بکنین، یعنی همه چی نابود میشه، اونوقت ما به عالا و آدم دل می بندیم.
ما بنده دولت، رفیق، پدر و مادر، فرزند، همسر، ثروت و ... میشیم در حالی که خودمونم به یقین می دونیم همشون رفتنی اند، می دونم حرمت هر کودوم خیلی بالاست و حتی در مورد هر بعضیا آیه هم دارم امت این که همه نابود می شن یه حرف دیگس، آخه اگه همه اینا رو از ما بگیرن بازم خداوکیلی فکر می کنید به دینمون همین طور ایبند می مونیم؟ نمی دونم
می گفتن حدیث از امام حسین هست که می فرمان:" خدایا، تو می دانی که من چیزی از این دنیای مادی را از تو نمی خواهم تا چه رسد از بندگان تو آن را بخواهم" اما ما تمنای همه چیز مادی رو از عالم و آدم می کنیم و اگه یه روزم دعا می کنیم بوی تمنای مادی داره
نمی دونم یقین دارم اونا که مسلمونن یه حاله دیگه دارن که لذته یه نمازشون به همه عالا براشون می ارزه اما ما کجا و اونا کجا
ما نمازمون هم به قول عصار طعم نان می دهد
خدا کمکمون کنه بنده ی خودش باشیم نه بنده ی دنیا
نمی دونم دوس ندارم روضه بنویسم و شاید خیلی ها از این نوشته ها برداشت های آن چنانی کنن اما من اینجا دیگه برای دله خودم می نویسم و برای همین مدت هاست که بعد از این که دوباره نوشتن رو تو وبلاگ شروع کردم به کسی نگفتم که اینجا سر بزنن و مثل اوایل نظر بدن
عزتتون زیاد، خداحافظ
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر