دکتر حسین پور هم رفت

پرواز را به خاطر بسپار پرنده مردنی است

امروز یکی از بچه ها SMS داد که دکتر حسین پور صبح فوت شده است، تصورش هم برام خیلی سخت بود و وقتی زنگ زدم خبر تایید شد، رفتم دانشکده روبرو اتاق دکتر بچه های رشته های مختلف وایساده بودن و گریه می کردن و واقعا فقط تو صورت هر کی که نگاه می کردی، بدون هیچ کلامی گریت می گرفت

خدا بیامرزدش که به قول بچه ها گنجینه ای بود که کسی قدرشو اونجور که می بایست ندونست، توی اتاقش تقدیرنامه ای به دیوار زده بود به خاطر ساخت زیردریایی که هیچ رادار یا دستگاه هایی که از گرما جسم رو تشخیص می دن قادر به ردیابیش نبود و آقای خاتمی از اون مرد تقدیر کرده بود

دکتر حسین پور رو سال گذشته شناخته بودم، گرچه درسی با ایشون نداشتم اما سراغش رفته بودم. می گفت من دروره لیسانس رو شش ساله تموم کردم و وقتی لیسانس برق رو گرفتم حدود 200 واحد ازبخش های برق،فیزیک و مواد گذروندم و بعد فوق لیسانس و دکترا رو فیزیک هسته ای گرفتم. به دعوت دکتر جوادپور دکتر حسین پور به استادی بخش مواد دانشگاه شیراز در اومده بود و تخصص ایشون نانوالکتریک و نانوسرامیک بود

همه بچه هایی که با ایشون درس داشتن به سواد ایشون کاملا اذعان دارن و تسلط ایشون هم خیلی عجیب بود. من ریاضی مهندسی فصل اعداد مختلط رو بعد از این که استاد خودمون درس داده بود مستمع آزاد رفتم سر کلاس ایشون و واقعا از نحوه درس دادنشون کیف می کرد و به حق در میون اساتید اون موقع کامل ترین جزوه مال ایشون بود

یه بار سر کلاس ریاضی مهندسی یکی از بچه ها سوالی پرسید، که انصافا سوال قشنگی بود، دکتر گفت فلانی فکر می کنم و بعدا جوابت رو میدم و ادامه درسشو داد(دکتر عادت داشت از اول تا پایان تخته رو یه ریز می نوشت و بعد تخته رو پاک می کرد و دوباره ... و در تدریسش هم یک لحظه مکث نمی کرد که فرصت استراحت یا فکر برای یک دقیقه داشته باشه) وقتی دکتر به پایان تخته رسید، گوشه ای از کنار تخته رو پاک کرد و جواب رفیق ما رو نوشت، یعنی دکتر در حینی که داشت مبحث دیگری رو درس می داد در مدت چند دقیقه همزمان با درس مبحث دیگر فکر کرده بود و جواب را یافته بود و بلافاصل بعد از این که تخته پر شد جواب رفیق ما رو داد که انصافا برای من خیلی عجیب بود

به ما گفتن که دکتر سکته کرده و عده ای دیگر می گفتند دکتر را شاید کشته باشند، در هر صورت او رفت و جای خالی او در دل بچه ها و اساتید خواهد ماند

رفقا همه الگوهای خوب و بد خواهند رفت، همه دوستان خواهند رفت، همه خویشان خواهند رفت و ما نیز خواهیم رفت و فردا فقط فکر ما تنها یادگار خواهد بود، نمی دونم شاید فردا ما هم زنده نباشیم و آیا در آن صورت این بهترین زندگانی برای ما در 24 ساعت آخر خواهد یود؟! نمی دانم

همیشه سعی کنید خودتون رو به فردایی بسپارید که همه چیز عوض شده، منظورم اینه که چطور الان می گوییم که اگه به دوسال پیش برگردم فلان کار را خواهم کرد، همین گونه که گذشته را از دید امروز می بینید سعی کنید امروز را به دید آینده ببینید(!) به یقین آینده قابل پیش بینی نیست اما از چشم آینده زندگی را دیدن تا حدی افق دید آدمی را عوض می کند، شاید قرار باشه فردا ما هم بریم در اون صورت فکرشو کردین چقدر دستمون خاله، نمی خوایم چیزی با خودمون برداریم؟! نمی دونم

نمی دونم شاید اونقدر پیچوندمش که خودمم هم توش موندم(!) بی خیال این حرف ها

خدا اون استاد بزرگ رو بیاموزه و شاید پروازی که بتونیم از ایشون یاد بگیریم همون همت بالای دکتر باشه و این که اصلا حرف مردم براش مهم نبود، برای مهندسی گرفتن 6 سال دکتر توی دانشگاه موند و می گفت هم دوره ای من اون زمان که من لیسانس رو گرفتم دکترا قبول شده بودن ،اما واقعا همون لیسانس دکتر حسین پور به صدتا دکترا که ما می گیریم می ارزید

دکتر با علمش عشق می کرد و خودش می گفت هیچ فرمولی رو حفظ نکردم مگر کاربردشو تو عمل دیدم و شاید به خاطر همین دید عملی که دکتر داشت تونست تا این حد پیش بره که به حق از معدود نخبه هایی بود که ما دیده بودیم اما هرگز اهل سر و صدا و داد و بیداد نبود و آرام برای دل خودش کار می کرد

ظاهرا مادر و خواهرهای دکتر اصفهانن و دکتر تنها بوده، هنوز هم از مراسم تشییع دکتر خبر نداریم، ظاهرا دکتر جوادپور و بعضی دیگه رفتن خونه دکتر اما اونا هم حالی دارن که وقتی از دانشکده منشی رییس زنگ می زد نمی تونستن صحبت کنن

روحش شاد و یادش گرامی