من و دانشگاه 3

سلام

سری قبل تا اونجا نوشتم که رویه رفتاریم رو عوض کردم و این موضوع واسه من خیلی ثقیل بود، آخه واسه من آروم نشستن و کاری نکردن فاجعه(!) بود! خیلی وقت در اوج زمانی که از یه کار یا موضوع خوشم میومد اونو کنار میذاشتن و معمولا هم پشیمون نمیشدم اما این بار این موضوع برام خیلی ثقیل و سخت بود. اون روزا خودم رو به روباتیک، رادیو آماتوری، وبلاگ نویسی و ... مشغول کردم تا خیلی هم آروم نباشم!

پس از مسابقات روبات های شهری که از تهران برگشتیم از روباتیک هم خداحافظی کردم و من موندم و رادیو و اسفند پارسال هم از رادیو هم خداحافظی کردم و خوب دیگه خیلی بچه آرومی شده بودم! زندگی هم خوب پیش می رفت تا این که یکی از بچه ها سر یه بحث ایدئولوژیک دیوونم کرد که گفت تو حق نداشتی در برابر هر بهایی آروم شی(!) و ما باید در هر شرایطی آروم ننشینیم و مثالی زد که دکترحسین پور که اونقدر شخصیت ارومی داشت، خودش می گفت یه روز دانشگاه رو به تعطیلی کشوند به خاطر عقاید و آرمان هاش! و اون روز خیلی بحث کردیم و از محدود موقعیت هایی بود که در برابر طرف مقابل کم آوردم و گفتم حق با تو است.

اون زمان تصمیم گرفتم به هر بهایی گذشته رو جبران کنم و بتونیم جو دانشکده رو از نو بسازیم و واسه خودمون و بچه ها آرمان و ایده آل صحیح رو تعریف کنیم، اما یکی دیگه از رفقا که خیلی قبولش دارم به من گفت که حرف های فلانی متین اما اون اصلا مثل تو آدم اجرایی نبوده و فقط پای شعار وای میسه و تو فردا دوباره وسط هجوم کارها دست تنها خواهی ماند، فکر کن و چنین تصمیمی را به سادگی نگیر!

هفته ها درگیر بودم تا این که تصمیم گرفتم رفتاری سقراط گونه داشته باشم! آخه سقراط میگه که من مثل یه خرمگس در آتن هستم که می گردم و با نشستن و نیش زدن افراد را بیدار می کنند و به تحرک وادار می کنند و ابراز می کند که اوتمام تلاشش اين بود كه غرور و خودپسندي مردم را از بين ببرد و آنها را به خودشان بياورد و به نظر من این حرکت او بسیار متعالی و زیبا بوده است.

من هم پسرهای ورودی گاهی به من لقب کلاغ(!) داده بودند و من معمولا حساسیت چندانی نشان نمی دادم تا حدی که یک بار سر کلاس مغنااطیس بچه ها یه کلاغ کنار پنجره اومد و قار و قار کرد و از فرط خنده بچه ها نظم کلاس کاملا به هم خورد و رفقای با معرفت ما تکه هایی به من می پراندند، اما از نظر من همون کلاغ ها نیز به شکستن عادت ما کمک می کنن و بعضی وقت ها ما رو از غفلت جدا می کنند.

دیگه قرار شد تا مدتی فقط میون هر جمعی از هر ورودی که برم واسه اونا فقز سوال ایجاد کنم و دغدغه آفرین باشم تا شاید به این واسطه به فکر وادار بشن! من مدتی که از بچه ها جدا بودم حداقل فایده ای که واسه من داشت منو به فکر کردن عادت داد تا شاید کورسویی از نگاه به آینده داشته باشم و به نظرم اگه بتونیم این کورسو رو به بقیه هم منتقل کنیم عالیه!
دیگه تا مدتی میون تشکل ها شرکت می کنم و حتی تشکل هایی تشکیل می دم اما مدت محدودی با اونا می مونم و سعی می کنم فقط اونا رو مشغول کنم و کنار بکشم تا خودشون تا اخر خط برن تا هم کارها راه بیفته و هم خودم خیلی مشغوا نشم، راستشو بخواین بعد از خداحافظی از رادیو دیگه هرگز نمی خواستم با هیچ گروهی باشم، اما به هر دلیلی فقط تصمیم دارم گروه های موجود رو به تحرک وادارم و راه هایی هم واسه کارهای جدید و نو ایجاد کنم.

در طول دوره دانشگاه واسه من مراحلی پیموده شد که یه دنیا ارزش داشت و فکر و اندیشه من رو واقعا متحول کرد تا حدی که الان امید دارم که یاری سایرین این مملکت رو میشه از نو ساخت، گرچه از خیلی جهات خیلی خیلی خیلی عقبیم، اما اگه ما بخوایم می تونیم مرزها رو بشکنیم و وطن رو از نو بسازیم ، اما فقط مشروط به این که همه با هم باشیم! در این راه لازم نیست از تفریح یا هیچ چیز دیگمون بگذریم، فقط کافیه بدونیم در هر کاری می خواهیم به کجا برسیم!

اون جمله انگلیسی خیلی با معنی بود که :

No Important Where We Are,

More Important Where We Go!

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن ** ترک من خراب شبگرد مبیلا کن

ماییم و موج سودا شب تا به روز تنها ** خواهی بیا ببخشا خواهی برو جفا کن

بر شاه خوبرویان واجب وفا نباشد ** ای زرد روی عاشق تو صبر کن وفا کن

خیره کشی است ما را دارد دلی چو خارا ** بکشد کسش نگوید تدبیر خونبها کن

دردی است غیر مردن کان را دوا نباشد ** پس من چگونه گویم کاین درد را دوا کن

در خواب دوش پیری در کوی عشق دیدم ** با دست اشارتم کرد که عزم سوی ما کن

گو اژدهاست در ره عشق است چون زمرد ** از برق ان زمرد هین دفع اژدها کن